VizzTone kondigt met trots de releases aan van Louisiana Red & Bob Corritore's "TELL ME ABOUT IT" en Bob Corritore & Friends "DOWN HOME BLUES REVUE", die nu als voorlopig laatste delen verschijnen in Bob's bejubelde "From The Vaults" series.

Bob Corritore is een gevestigde waarde in de blueswereld, hem nog voorstellen is misschien overbodig, volgende maand verschijnt zijn nieuwe album, dat laat horen wat een geweldig harmonicaspeler hij wel is. Het album is getiteld "Spider In My Stew", naar een oud liedje dat Willie Dixon in 1973 schreef voor Buster Benton, maar pas echt bekendheid en succes kreeg toen Magic Slim er zijn eigen versie van maakte.  Als mondharmonicaspeler van de ‘old- school’, radiomaker, producer en eigenaar van de befaamde Rhythm Room club in Phoenix, Arizona zorgt Corritore voor het in leven houden van de bluescultuur, en dit al bijna 50 jaar. De "Keeping The Blues Alive" award die hij in 2007 ontving was dan ook meer dan verdient.

Als Bob twaalf is, hoort hij voor het eerst Muddy Waters op de radio. Dit feit verandert zijn leven. Nog geen jaar later, speelt hij al mondharmonica. Als hij op het middelbare school gymnasium zit, krijgt hij de kans om naar een optreden van Muddy Waters te gaan. Als tiener was hij vaak te vinden bij grote mondharmonicaspelers als 'Big' Walter Horton, 'Little' Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, 'Big' John Wrencher en Carey Bell, van wie hij vaak tips en aanmoedigingen kreeg. Bob ging naar optredens van Howlin' Wolf, Billy “Boy” Arnold, John Brim, 'Sunnyland' Slim, 'Smokey' Smothers, Eddie Taylor, met wie hij vaak bevriend geraakte. Corritore werkte in de late jaren ’70 en begin jaren ’80 al samen met “Tail Dragger”, “Big Moose” Walker, Willie Buck, Louis & Dave Myers en Eddie Taylor.

In 1981 verhuist Bob naar Phoenix, Arizona. Daar speelt hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuist. Bob zit niet stil en werkt ook samen met 'Big' Pete Pearson, Buddy Reed, Tommy Dukes, 'Chief' Schabuttie Gilliame en Janiva Magness. In 1984 gaat Bob, naast zijn optredens en opnames, ook de ‘Those Lowdown Blues’, een blues radio show,  op KJZZ verzorgen. KJZZ is het vlaggenschip van de Nationale publieke omroep in Tempe, Phoenix, Arizona. Ze zenden uit vanaf de campus van het ‘Rio Salado College’, die als sinds 1985 de eigenaar is van het station.  In 1991 opent Bob zijn bekende blues en roots concert club, 'The Rhythm Room'. De club opent nieuwe perspectieven voor Bob. Hij nodigt er grote artiesten uit om samen met zijn band 'The Rhythm Room All-Stars', te komen optreden. Deze sessies zijn nu nog altijd beroemd. Als gasten ontving Bob in zijn club Bo Diddley, Little Milton, John Brim, Jimmy Rogers, Henry Gray, Pinetop Perkins, Henry Townsend, Honeyboy Edwards, Big Jack Johnson, Ike Turner, Smokey Wilson. Lil’ Ed, Willie 'Big Eyes' Smith, Nappy Brown, R.L. Burnside, Robert Lockwood, Jr., Sam Lay, Barbara Lynn en …

In 1999 brengt Bob zijn éérste album "All-Stars Blues Sessions" uit. Zijn (inter) nationale doorbraak komt er na optredens met Henry Gray, Louisiana Red en 'Big' Pete Pearson. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel, dat 29 september de 'Bob Corritore Day' wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. In hetzelfde jaar ontvangt Bob ook de "Keeping The Blues Alive" award van de ‘Blues Foundation’. Bob's album "Travelin' The Dirt Road", dat hij in 2007 opnam met Dave Riley, is genomineerd voor een ‘Blues Music Award’. In 2008 werkt Bob samen met Pinetop Perkins, die met het album een Grammy®-nominatie haalt. In 2010 wint Bob met het album "Harmonica Blues" een ‘Blues Music Award’. In 2012 krijgt Bob in de categorie mondharmonica de ‘Living Blues Award en is hij de ‘Star Blues' Artist Of The Year’. Bob treedt regelmatig op met de 'Rhythm Room All-Stars'samen met Dave Riley, Louisiana Red, Henry Gray, Sam Lay, Tail Dragger, John Primer, Mud Morganfield, Diunna Greenleaf, Bob Margolin, “The Andy T/Nick Nixon Band”, “The Delta Groove Harp Blast” e.a.

Bob heeft meerdere albums op zijn eigen naam staan, maar dit zijn vaak compilatiealbums, die hij samen opnam met verschillende andere blues muzikanten, en zijn nieuwe album "TELL ME ABOUT IT" is ook niet anders. Aan de basis van dit album ligt de hechte vriendschap en muzikale chemie tussen Louisiana Red en Bob Corritore.  Ze woonden en werkten beiden in Chicago, daarna in Phoenix, Arizona, en bleven samen optreden en opnemen nadat Red naar Europa was verhuisd. Deze 11 nummers zijn afkomstig van zeven verschillende opnamesessies van 2000 tot 2009. Bob Corritore en Louisiana Red hebben veel bijgedragen aan het verhaal van de blues. Bob kreeg al een lange introductie als de man achter zijn "From The Vaults" series, en als nog steeds één van de gewaardeerde spelers in de hedendaagse bluesscène, maar voor dit album is hij in het gezelschap van gitarist, harmonicaspeler en zanger Louisiana Red. Zijn echte naam Iverson Minter, werd geboren in Alabama in 1932, en leed onder de tragedie van het vroegtijdig verliezen van beide ouders. Red, die zelf helaas op 25 februari 2012 overleed, speelde in de jaren '50 met John Lee Hooker, diende in Korea, en bracht in '63 zijn debuutalbum uit. Twintig jaar later werd hij bekroond met een W. C. Handy Award voor Best Blues Male Artist.

Er zijn een aantal goede spelers die het duo op deze plaat bijstaan, en een deel van de aantrekkingskracht van het album ligt in de brede cast van betrokken muzikanten. Chico Chism, David Maxwell, Bob Margolin, Little Victor, Buddy Reed, Johnny Rapp, Chris James, Patrick Rynn en Brian Fahey helpen allemaal een handje mee en, hoewel opgenomen over een periode van negen jaar, voelt het materiaal opmerkelijk coherent en samenhangend aan. "Mary Dee Shuffle" begint in goede stijl, en staat het harmonica meteen in het middelpunt. Je zult op dit nummer niets revolutionairs horen, maar dat is ook precies de bedoeling. Red en Corritore hebben authenticiteit door hun aderen stromen en gesteund door een aantal prima sessiespelers kan hun muziek zich meten met de beste. "Alabama Train" is een uitblinker, een met fuzz, warrelende, stoomwals van een track die van steady rollin' naar een deinende shuffle gaat. Dit zijn opnames boordevol nuance en stijl. Een woord moet gezegd worden over de productie en het arrangement - het geluid is eersteklas en allesomvattend. Er is niets opzichtigs in de audiobalans, maar de uitvoeringen klinken opwindend direct, net niet te clean om de muziek te ontdoen van zijn levende blueshart.

Hetzelfde kan gezegd worden van alle nummers hier. "New Jersey Blues", een langzamer tempo, meer introspectieve aangelegenheid, kabbelt en druipt met veel soul. Je zou deze opnames kunnen beluisteren en herbeluisteren en telkens weer iets nieuws ontdekken. De koele, soulvolle bas is meeslepend, de gitaarriffs  zeer treffend, en het harpspel is, natuurlijk even meeslepend. Vocaal gezien voldoet Louisiana Red aan alle eisen. Meer dan wat ook, zoals de grootste blueszangers, leeft hij ten volle in deze songs. "Edith Mae" bevat enkele ronduit prachtige, snijdende gitaren. Het nummer stroomt als een trage rivier onder een hete zon. "Bessemer Blues" rammelt en kreunt. Elk nummer hier heeft iets speciaals te bieden, met diepe grooves en een gespierde swing. Het titelnummer in het bijzonder is verrukkelijk, beginnend met wat  studio geklets voordat het begint met de meest klassieke bluesriff. Klassiek, in feite, is een goede term om toe te passen in alle opzichten van deze set. Maak je klaar voor Louisiana Red en Bob Corritore, Red leidt ons alvast door alle originele songs met prachtige vocalen en hard tokkelend gitaarspel, en Bob's briljante harmonica is altijd spiritueel en muzikaal verbonden. Red was een speciaal karakter. Met Bob Corritore, deelde het paar een unieke chemie. Het resultaat is een passend eerbetoon aan deze twee grote bluesspelers. Voor zowel de Chicago Blues als de rootsliefhebber een aanrader en dus alle reden om dit album aan te schaffen.

Ik heb echt genoten van alle 'From the Vaults' albums van blues harmonica wonder Bob Corritore, die de laatste jaren verschenen. Beetje verwonderlijk, of juist niet, verschijnt op 4 maart, twee weken na "Tell Me About It" wederom een nieuwe plaat in deze reeks. "DOWN HOME BLUES REVUE", bevat dertien tracks van zeg maar, echte blues opgenomen tussen 1995 en 2012 in Phoenix, Arizona.  De verbazingwekkende lijst van bluesartiesten op dit album hebben allemaal in Corritore's bluesclub The Rhythm Room gespeeld, en nummers met hem opgenomen toen ze in de stad waren. De artiesten die op dit prachtige album staan zijn Robert 'Bilbo' Walker, Tomcat Courtney, T-Model Ford, Henry Townsend, Smokey Wilson, Honeyboy Edwards, Pecan Porter, Al Garrett, Dave Riley en Big Jack Johnson. Ik was zo blij om Robert 'Bilbo' Walker's naam op de aftiteling te zien.  Het was door Jeff Konkel en Roger Stolle's docu-serie MoonShine & Mojo Hands, en hun film M for Mississippi waar ik Walker voor het eerst hoorde, en al snel een fan werd.  Walker verschijnt drie keer op dit album met de nummers "Rooster Blues", "Still a Fool", en "Baby Baby Baby".  Een andere naam die een grote glimlach op mijn gezicht toverde was Fat Possum-artiest T-Model Ford.  Zijn vertolkingen van Arthur Crudup's "Mean Old Frisco" en Howlin' Wolf's "I Asked For Water" zijn erg meeslepend.    

Tomcat Courtney, die helaas slechts een jaar geleden op 91-jarige leeftijd overleed, geeft een buitengewoon optreden met "Clara Mae", een keiharde, rechttoe rechtaan blues song over al het kwaad van de drug crystal meth.  Honeyboy Edwards vertolkt Robert Lockwood's "Take a Little Walk With Me", met Willie "Big Eyes" Smith op drums, en ik geniet er met volle teugen van. Corritore scheurt er op harmonica op los als David ‘Pecan’ Porter Canned Heat's "Lets Work Together" speelt. De groove op Dave Riley's "Home in Chicago" is diep, en klinkt geweldig.  Met een gedurfde aanpak zet Big Jack Johnson "Bluebird Blues", oorspronkelijk van Sonny Boy Williamson I, onder stroom. Hij en Corritore klinken geweldig samen. Het helpt je uiteraard, als je kan rekenen op enkele prima backing muzikanten, want zomaar 20 muzikanten begeleiden op dit album Corritore met zijn krachtige mondharmonica licks. Hij is dan ook een mondharmonicaspeler, met een goede blaastechniek, maar ook iemand die heel genuanceerd kan fraseren. "Down Home Blues Revue" is wederom een geweldige traditionele bluesopname met een frisse, gepassioneerde aanpak om het 'old school'-gevoel naar voren te brengen, terwijl het relevant blijft in het hedendaagse blueslandschap. Fans van Mississippi delta blues zullen dit album zeker willen aanschaffen.  Het is een absoluut juweeltje.